W środowisku naturalnym wyprowadza tylko jeden lęg.
Jaja składa do gniazd – najczęściej są to płytkie zagłębienia w ziemi, ukryte wśród gęstej roślinności. Proces trwa od stycznia do marca. W tym czasie indyk może złożyć od 4 do 17 sztuk jaj. Ich wysiadywanie trwa od 25 do 30 dni. Po wykluciu pisklęta przebywają w gnieździe około dwóch tygodni. W sytuacji zagrożenia są jednak w stanie opuścić gniazdo już po 24 godzinach.
Samce indyków są większe i bardziej okazałe niż żeńskie przedstawicielki gatunku.
Czarne, pokryte brązowo-białym prążkowaniem upierzenie indyków podkreśla atuty urody gatunku – nagą szyję i głowę, pokrytą brodawkami oraz pięknie wykształcone korale i wisior. W zależności od pory roku skóra zmienia kolor, od niebieskiego i czerwonego po niemal biały. Nogi ptaków mają szaro-zielonkawo-żółty odcień. Samice indyka są mniejsze i zdecydowanie bardziej niepozorne. Istnieją różnice w wielkości i upierzeniu między poszczególnymi podgatunkami.
2000 lat temu indyk został udomowiony.
Początkowo hodowano je wyłącznie do celów rytualnych. Ceniono ich pióra, szczególnie w produkcji ozdób i jako ochronę przed zimnem. Badania wykazały, że puch indyków jest cieplejszy niż królicze skóry. Dzięki wykopaliskom na terenie dzisiejszego Meksyku wiemy, że już około 900 roku naszej ery, indyk pojawiał się jako składnik diety Indian. Na stałe zagościł w ich kuchni z początkiem XII stulecia. Ten stan utrzymywał się aż do przybycia Hiszpanów na przełomie XV i XVI wieku.
Hiszpanie jako pierwsi sprowadzili indyki do Europy.
To właśnie Hiszpanie jako pierwsi sprowadzili indyki do Europy.
W 1497 roku Giovanni Caboto dostarczył do Europy pierwsze indyki. Do Polski ptaki trafiły stosunkowo szybko, bo już w następnym wieku. Znane nam dziś indyki domowe pochodzą z wewnątrzgatunkowego krzyżowania. Obecnie ten gatunek ptaków jest hodowany głównie na mięso. Istnieje kilkanaście ras indyków, ale praktyczne znaczenie w gospodarce ma tylko kilka z nich.
Najczęściej występujące rasy to:
- biały szerokopierśny;
- bronz;
- bronz szerokopierśny.
Chów indyków dzieli się na dwa okresy: odchów oraz tucz.
Indyki należą do gatunku charakteryzującego się najwyższymi wymogami spośród drobiu hodowlanego. Aby stworzyć optymalne warunki wzrostu i poprawnego rozwoju tych ptaków, hodowcy muszą stosować pewne reguły.
Młode ptaki są szczególnie wrażliwe na różnego rodzaju zanieczyszczenia.
Wprowadzając je do kurnika należy zadbać o higienę budynku. Najważniejszymi wymogami, które hodowca musi spełnić to:
- dokładne mycie;
- czyszczenie i dezynfekcja sprzętu, budynków i fermy.
Pamiętaj!
Szczególną uwagę zwróć na zabrudzenia zalegające w rogach, szparach, kanałach wentylacyjnych i wentylatorach.
